Uważność rozumiana jest współcześnie jako skupienie uwagi na bieżącym doświadczeniu, przy jednoczesnej postawie akceptacji i braku ocen względem tego doświadczenia. Popularne stają się podręczniki i treningi uważności, a termin “mindfulness” z łatwością przedostał się do słownika powszechnego. Coraz częściej pisze się również o uważności w kontekście rodzicielstwa. Temat ten przynosi interesujące spostrzeżenia dotyczące specyfiki różnic międzykulturowych w wychowaniu.
Kapitał kulturowy występuje w różnych formach, przejawia się w postaci instytucjonalnej związanej z formalnym wykształceniem, czy materialnej dotyczącej posiadania określonych dóbr kultury. Dla psychologa najciekawsza zdaje się trzecia forma, ucieleśniona, czyli wszelkie nawyki, dyspozycje i umiejętności związane ze świadomą znajomością lub mniej świadomym dopasowaniem do konwencji kulturowych. Istotną grupę konwencji stanowią te, które opisują role płciowe.
Styczniowy numer czasopisma Developmental Science przynosi ciekawy zestaw badań nad relacjami społecznymi u dzieci, w szczególności nad zachowaniami prospołecznymi. Zacznijmy od badania, które pokazuje, że synchroniczne wykonywanie czynności zwiększa chęć niesienia pomocy partnerowi interakcji.
Wielu nauczycieli, opiekunów klas, staje przed problemem odpowiedzialności za niewłaściwe zachowanie swoich podopiecznych. Rodzaj owych problemów ma dość przewidywalną trajektorię. W klasach początkowych (wiek ok 6 lat) jest to impulsywność, hiperaktywność, problemy z koncentracją, utrzymaniem uwagi u niektórych uczniów. W klasach średnich (ok 10-11 lat) dochodzi do tego kwestia agresji oraz zachowań konfliktowych, wyraźnie opozycyjnych, natomiast w klasach wyższych (ok 13-14 lat) zaczynają pojawiać się problemy z nadużywaniem rozmaitych substancji i łamaniem norm społecznych, w tym zachowania kryminalne, seksualne.