W poprzednim odcinku omówiliśmy szczegółowo, czym we wnioskowaniu statystycznym są błędy I i II rodzaju. Błąd I rodzaju, którego dopuszczalny poziom oznaczany jest literą α, dotyczy sytuacji, w której widoczny w naszej analizie związek między zmiennymi potraktujemy jako nieprzypadkowy, podczas gdy tak naprawdę w populacji związek taki nie występuje.. Z kolei błąd II rodzaju, którego wartość oznaczamy literą β, dotyczy sytuacji odwrotnej – poziom β oznacza prawdopodobieństwo, że w naszych badaniach nie wykryjemy istotnej zależności, choć na poziomie populacyjnym jest ona obecna. Moc testu to parametr pokazujący, jak duże jest prawdopodobieństwo, że w naszej badanej próbie uda się wykryć istotną zależność między zmiennymi (przy założeniu, że istnieje ona na poziomie populacyjnym). Przyjrzymy się teraz, od czego to prawdopodobieństwo zależy.

Uważność rozumiana jest współcześnie jako skupienie uwagi na bieżącym doświadczeniu, przy jednoczesnej postawie akceptacji i braku ocen względem tego doświadczenia. Popularne stają się podręczniki i treningi uważności, a termin “mindfulness” z łatwością przedostał się do słownika powszechnego. Coraz częściej pisze się również o uważności w kontekście rodzicielstwa. Temat ten przynosi interesujące spostrzeżenia dotyczące specyfiki różnic międzykulturowych w wychowaniu.

Liczne badania naukowe wskazują, że środowisko akademickie nie jest wolne od przejawów dyskryminacji płciowej. Dane zebrane przez Komisję Europejską wskazują, że kobiety – podobnie jak w innych dziedzinach życia – są niedoreprezentowane na najwyższych szczeblach hierarchii akademickiej i w ciałach podejmujących kluczowe decyzje, takich jak na przykład komitety redakcyjne. Jak pokazały analizy Leya i Hamiltona (2008), badania autorstwa kobiet są także rzadziej finansowane z grantów, a badaczki – jak wskazują z kolei wyniki opublikowane w Nature (Shen, 2013) – zarabiają mniej na tych samych stanowiskach niż badacze. Co istotne, efekty te nie wynikają z mniejszego zaangażowania, lecz z tendencyjnego oceniania badaczek.

W tym numerze Biuletynu chcę Państwa zachęcić do lektury artykułu autorstwa Elisabeth Bartelt, Jessamyn Bowling, Briana Dodge’a oraz Wendy Bostwick (praca miała charakter wieloośrodkowy, dane zebrano w USA), opublikowanego w czasopiśmie Journal of Bisexuality i dotyczącego biseksualnej tożsamości w kontekście rodzicielstwa.
Uznałem tę publikację za wyjątkową co najmniej z dwóch powodów. Po pierwsze, dotyczy ona tożsamości oraz osób biseksualnych. W moim odczuciu spośród grup tożsamościowych, opisywanych skrótowcem LGBT+, litera „B”, czyli tożsamości i osoby biseksualne, należą do najmniej rozumianych i najczęściej pomijanych, zarówno przez osoby z kontekstu hetero -, jak i nieheteronormatywnego (sic!).